Momenteel ben ik alweer 39 weekjes zwanger van ons derde kindje. Wat vliegt de tijd! Heel cliché, maar ook deze zwangerschap gaat voor mijn gevoel weer sneller dan de vorige. Toch vond ik het op sommige momenten wel de meest pittige zwangerschap. Niet zo zeer qua kwaaltjes, maar omdat je met twee peuters om je heen veel minder rust hebt en meer wordt geleefd. Vandaag deel ik mijn ervaring over mijn derde zwangerschap.

Eerste trimester
In het eerste trimester was ik vooral erg moe en futloos. Dit was soms wel lastig met mijn werk en twee kids. ’s Avonds was ik dan ook doodop. Met de misselijkheid viel het deze keer gelukkig reuze mee. Alleen als ik ’s ochtends wakker werd, voelde ik me misselijk en flauwtjes. Dan moest ik gelijk wat eten en daarna zakte het weer weg. Wel had ik in het eerste trimester totaal geen zin in ‘normaal’ eten. Het liefst at ik een ongezonde, vette hap en er ging ook veel koek en snoep doorheen. Ik lette er wel op dat ik daarnaast ook nog mijn vitamines binnen kreeg, want als ik naar mijn maag luisterde, ging er weinig groente en fruit naar binnen.

In het eerste trimester hadden we ook een aantal hele spannende momenten; de eerste echo met 8 weken, de termijnecho met 12 weken en de combinatietest. Ook al is het de derde keer, deze momenten blijven net zo spannend als bij de eerste zwangerschap. Gelukkig waren alle echo’s en uitslagen goed en heb ik het op mijn werk en aan de kinderen verteld (directe familie en goede vrienden hadden we het al eerder verteld). Milou snapte er in het begin nog niet zo veel van, maar Finn begon gelijk allerlei vragen te stellen. Mijn ene zusje was onlangs bevallen en mijn andere zusje was op dat moment ook zwanger, dus hij had al goed door wat een zwangerschap inhield. Ik kon hem ook goed uitleggen dat het nog lang duurt voordat de baby er is. Ik ben eind november uitgerekend, dus ik kon mooi zeggen dat de baby komt als Sinterklaas in Nederland is. Dit was een goede zet, want hij heeft daarna ook nooit meer gevraagd wanneer de baby nou komt. Als anderen het aan hem vroegen, kregen ze dan ook als antwoord: ‘De baby komt als Sinterklaas er is en Sinterklaas is er nu nog niet, dus de baby komt ook nog niet’. Duidelijk dus. Voor Milou was het in het begin veel te abstract. Zij was ruim 1,5 jaar toen we het vertelden, dus dat besef kwam pas later toen mijn buik meer begon te groeien.

Tweede trimester 
Tijdens het tweede trimester kreeg ik gelukkig iets meer energie. Al bleef ik nog steeds erg moe. Maar dat zal vast ook te maken hebben met het moederschap en werken naast de zwangerschap. Ook mijn eetgewoontes werden weer wat normaler en ik kon weer genieten van een gezonde, warme maaltijd. Wel bleef ik nog steeds die lekkere, zoete trek houden. Dus de nodige koek, snoep en chocola is er wel doorheen gegaan.

Toen ik ruim 16 weken was hebben we een geslachtsecho laten maken. Wat was dit spannend! Zouden Finn en Milou een broertje of een zusje krijgen? Hoewel de meesten dachten dat we weer een meisje zouden krijgen, bleek uit de echo dat het toch echt een jongetje was! Wat waren we blij! Vooral Finn vond dit heel erg leuk. Hij zei al de hele tijd ‘ik wil graag een broertje, want ik heb al een zusje’. Voor Milou was het nog steeds wat abstract allemaal, dus die was ook niet echt bezig met het broertje/zusje gedoe. Helemaal prima dus!

Ook hebben we in dit trimester de 20-weken echo gehad. Ook dit was weer een spannend moment. Zou alles wel goed zijn met de baby? Hoewel het dus al de derde keer is, blijf ik me toch altijd wel zorgen maken of alles wel goed gaat. Het was dan ook heel fijn dat met deze echo werd bevestigd dat ons mannetje het super doet. Weer een last van mijn schouders.

Vanaf dit punt vond ik het toch wel zwaarder worden vergeleken met de vorige zwangerschappen. Helemaal met een drukke baan en twee rondrennende kids van (bijna) 2 en 3 jaar. Je komt zo weinig tot rust. Ik merkte dat ik last had van kwaaltjes waar ik bij de vorige zwangerschappen pas tegen het einde last van had, zoals harde buiken, benauwdheid en enorme bekkenpijn. Voor mijn bekkeninstabiliteit ben ik daarom wekelijks naar de fysio gegaan. Het gaat jammer genoeg niet over, maar zorgt er wel voor dat het niet erger wordt en maakt het iets dragelijker.

Derde trimester
Het einde komt in zicht en het aftellen tot aan het verlof is begonnen. Na de zomervakantie moest ik nog 5 weekjes werken en daarna is mijn verlof ingegaan. Wat was ik daaraan toe! Het waren pittige weekjes, maar daarna een heerlijk gevoel als je het werk kan loslaten. De kinderen gaan nog twee ochtenden naar de peuterspeelzaal en een dag naar de kinderopvang. Dit zijn voor mij dan ook echt momentjes om even op te laden.

Toch hadden we nog wel een groot hoofdpijnproject in dit laatste trimester; de verbouwing van ons huis. We zijn in de zomervakantie begonnen met het verbouwen van de zolder, de trappen en de kinderkamers. Helaas liep het allemaal wat uit en heeft het in totaal wel drie maanden geduurd. Inmiddels is het al een paar weken klaar en zijn we nu alleen nog een beetje aan het opruimen en dozen uitpakken. Toch maakte ik me wel een beetje druk of het wel allemaal op tijd af zou zijn. En dit in combinatie met hormonen en nesteldrang, leverde soms aardig wat stress op. Ook kon ik hierdoor niet altijd genieten van mijn eerste verlofweken. Met de hele dag klussers om je heen en overal troep in huis, kom je niet echt tot rust. Daarnaast was manlief ook alle vrije uurtjes bezig met klussen om het op tijd af te krijgen, waardoor de zorg voor de kinderen ook veel op mij neer kwam. Gelukkig hebben we veel hulp gehad, is alles goed gekomen en kan ik nu heerlijk genieten van ons mooie huisje.

Toen alle verbouwingsstress eenmaal achter de rug was, zijn we een heerlijk midweekje weg geweest met ons gezin. Ik was toen 36 weken zwanger, dus nu kon het nog. Wat was het heerlijk om even lekker met z’n viertjes te zijn, zonder werk, verbouwing en huishouden. Heel fijn om echt even op te laden! Gek idee ook dat dit de laatste keer weg was met z’n vieren. We hadden de week afgesloten met een fotoshoot, een erg mooi aandenken aan deze zwangerschap!

In week 37 heb ik de laatste groei-echo gehad. Ze hebben dit keer de groei goed in de gaten gehouden, aangezien Milou bij geboorte 4,5 kilo woog. De eerste paar groei-echo’s zat ons mannetje steeds mooi in het gemiddelde. Maar bij deze laatste echo bleek hij wel boven het gemiddelde te zitten en nu loopt hij zo’n 2,5 week voor op groei. Toch blijven het allemaal schattingen, dus we zullen het wel zien. Maar ik verwacht in ieder geval geen kleintje. Volgens de verloskundige zou het mooi zijn als de baby rond de uitgerekende datum komt. Zo niet, dan is de kans groot dat ik word doorverwezen naar het ziekenhuis.

Momenteel ben ik alweer 39 weken zwanger en inmiddels zijn de kinderkamers helemaal af, zijn alle babywasjes gedaan, staat het wiegje klaar en hebben we alle spullen in huis. We zijn er dus helemaal klaar voor! Hopelijk laat hij niet heel lang meer op zich wachten, want we zijn reuze benieuwd naar ons kleine wondertje!

Liefs,

Femke ♥