Zwanger zijn is voor iedereen anders. De een heeft nergens last van en voelt zich heel fit, terwijl de ander negen maanden lang kotsend boven de wc hangt of niet meer normaal kan lopen door bekkeninstabiliteit. Toen ik voor de eerste keer zwanger werd, had ik weinig verhalen gehoord over hoe het écht is om zwanger te zijn. Ik hoorde alleen hoe mooi het is om een kindje te dragen. Maar wat er verder allemaal bij komt kijken? Ik had geen idee. Ik dacht: ‘ik laat alles over me heen komen en zie het allemaal wel’. Het was voor mij een hele mooie, bijzondere, soms zware, maar ook leerzame ervaring.

Vanaf het begin dat ik wist dat ik zwanger was, kon ik de hele dag aan niks anders denken. Ik voelde me anders. Ik was niet meer alleen een vrouw met een lieve vriend, een drukke baan, leuke vriendinnen en lieve familie. Ik was ineens veel meer dan dat, ik zou moeder worden. Allerlei vragen stormden door mijn hoofd. Wat moet ik doen? Hoe gaat dit verlopen? Wat moet ik allemaal regelen? Ik had nog geen zwangerschappen om me heen van dichtbij meegemaakt, dus ik had geen idee wat me te wachten stond. Negen maanden, dat klonk als een eeuwigheid.

Ik ging er vanuit dat ik gewoon de dingen kon blijven doen die ik altijd deed, gewoon verder gaan met het huidige leven alleen dan met een steeds dikker wordende buik. Dat was voor mij een drukke baan, afspraakjes met vriendinnen en familie, dagjes of weekendjes weg, het huis op orde houden en af en toe sporten. Al gauw kwam ik erachter dat dit toch best zwaar was. Misselijkheid, hoofdpijn, rugpijn, duizelingen en vooral die verschrikkelijke vermoeidheid… Pfff… Ook mijn humeur werd er helaas niet beter op. Maar ach, anderen deden het toch ook zo? Ik kwam de bolle buiken immers overal tegen. Bovendien wilde ik ook niks missen, dus dan maar wat eerder naar bed.

Dom, dom, dom. Had ik maar eerder naar mijn lichaam geluisterd, die schreeuwde om rust. Toen ik ongeveer 18 weken zwanger was, ging het dan ook mis. Ik ben op een verjaardag flauwgevallen en ik heb een kwartier met stuipen op de grond gelegen. Ik weet er zelf niks meer van, maar volgens de aanwezigen was het heel naar om te zien. Mijn vriend had de ambulance gebeld en die arriveerde gelukkig snel. In de ambulance kwam ik uiteindelijk bij en werd ik langzaam weer mezelf. Er zijn wat onderzoeken gedaan, maar ze konden niks vinden en met de baby was gelukkig alles goed.

Voor mij was het wel duidelijk, dit was voor mijn lichaam een teken dat ik rustiger aan moest doen. Mijn vader zei tegen me: ‘als het niet gaat zoals het moet, dan moet het maar zoals het gaat’. En zo is het. Ik ben minder gaan werken, deed niks meer in het huishouden en ook mijn sociale leven ging op een lager pitje. Dit gaf me rust, ik werd weer vrolijker en vanaf toen kon ik echt genieten van mijn zwangerschap.

Babyuitzet kopen, zwangerschapscursus, babykamer inrichten, negenmaandenbeurs, babyshower, ik heb genoten van alle voorbereidingen op het moederschap. En wat was het heerlijk toen ik eindelijk met zwangerschapsverlof mocht! Het voorjaar begon en het werd mooi weer, dus dat was heerlijk genieten!

Vanaf week 35 mocht je de vluchtkoffer klaarzetten, dus die stond vanaf dat moment helemaal volgestouwd in de slaapkamer klaar. Elke dag keek ik er even in of ik niet toch wat vergeten was, want stel je voor.. Nou ik stelde me van alles voor, maar ik had echt geen idee wat me te wachten stond! Wat was het toch allemaal spannend!

De bevalling kwam steeds dichterbij en het wachten leek steeds langer te duren. Ik was zo benieuwd hoe ons kleintje eruit zou zien en hoe het is om moeder te zijn!

Week 37 was bereikt en vanaf dan mag je ‘officieel’ thuis bevallen. Niet dat ik thuis wilde bevallen, maar vanaf toen was het kindje voldragen. De bevalling deed ik toch liever in het ziekenhuis. Mocht er wat gebeuren dan was er in ieder geval medische hulp in de buurt.

Langzaam begon de uitgerekende datum in zicht te komen. Je leeft naar die uitgerekende datum toe, die heb je al negen maanden in je hoofd zitten, maar wat moet je daarna doen? Ik weet nog dat ik wakker werd op de dag dat ik was uitgerekend en dacht: ‘zo, vanaf nu is het écht wachten’. Mijn moeder belde me die ochtend op en wilde me ophalen en meenemen naar de stad. Dan konden we lekker lunchen en een beetje winkelen om niet aan het wachten te denken. We hadden om 13.00 uur afgesproken en om 12.30 uur ging ik thuis nog even plassen voordat we weg gingen. Ik zat op de wc, maar wat duurde die plas lang! Ik stond op en het bleef nog steeds stromen. Verrek! Dit is mijn vruchtwater! Mijn vliezen zijn gebroken!

Een paar uur later begonnen mijn weeën en na ongeveer 8 uur weeën had ik 5 cm ontsluiting en mocht ik naar het ziekenhuis. Daar is de volgende ochtend onze prachtige zoon na een pittige bevalling geboren. Ik voelde me gelijk helemaal mama. Ik was op slag verliefd! Wat is het geweldig om zijn moeder te zijn!

Liefs,

Femke ♥