Momenteel is Milou alweer 7 maanden. Wat gaat de tijd snel! Ik ben dus ook al ruim een half jaar moeder van twee kinderen. Elke dag weer geniet ik van deze twee lieverds, ook al kan het soms druk en hectisch zijn. Sinds de geboorte van Milou vragen mensen regelmatig hoe Finn het vindt om grote broer te zijn, hoe het leven met twee kinderen is en of de overgang van één kind naar twee kinderen erg wennen was. In deze blog lees je mijn ervaring.

Tijdens mijn zwangerschap van Milou was Finn nog erg klein. Hij besefte ook niet dat hij een zusje kreeg. Tegen het einde van mijn zwangerschap was Finn ruim een jaar en begon hij mijn buik ‘baby’ te noemen en ook in boekjes wist hij een baby aan te wijzen. Maar dat er bij ons straks een echte baby zou komen, snapte hij niet. Toen Milou geboren werd, was Finn 16 maanden. Ik was in het ziekenhuis bevallen en mijn ouders kwamen samen met Finn langs. Hij vond zijn zusje op dat moment niet zo interessant en had meer oog voor alle apparatuur in de ziekenhuiskamer. Pas later toen we thuis waren begon hij echt te kijken naar de baby en zag ik gelijk die liefdevolle blik in zijn oogjes. Hij vond het geweldig om haar op schoot te hebben. Hij begon haar al direct ‘baby’ te noemen en niet veel later werd het ‘Mi’ (Milou was nog te moeilijk). Finn vond alle kraamvisite reuze gezellig en zijn zusje werd steeds interessanter. Hij vond het heel leuk om te helpen en hij raakte snel gewend aan het het nieuwe, dagelijkse ritme. Nog steeds is Finn helemaal dol op zijn zusje. Hij heeft nu niet altijd zin meer om te helpen, maar hij overlaad haar dagelijks met knuffels en kusjes. Heel schattig om te zien! Ook Milou is dol op haar grote broer. Zodra ze Finn ziet, begint ze te lachen en ze vindt het heel interessant om te kijken wat hij allemaal doet.

Ik merkte zelf dat je na de komst van een tweede kindje minder tijd hebt om tot rust te komen dan na de komst van een eerste kindje. Naast je herstel van de bevalling en de zorg voor een kleine baby heb je nog een kindje rondlopen dat aandacht nodig heeft. Ik merkte daardoor dat ik minder naar mijn lichaam luisterde en veel sneller weer op de been was. Ik vond het zielig voor Finn als zijn moeder de hele dag boven op bed lag, dus ik was al snel uit bed. Nou scheelde het gelukkig ook dat mijn tweede bevalling soepeler ging dan mijn eerste bevalling, waardoor ik ook wat sneller herstelde.

Omdat ik minder tijd had om tot rust te komen, was ik ook meer moe. Maar op de één of andere manier had ik geen tijd om daaraan toe te geven. Met twee kinderen ben je namelijk de hele dag druk in de weer. De eerste weken waren de slaapjes vaak niet gelijk, waardoor je bijna niet aan iets anders dan de kinderen toekomt. In het begin had Milou nog veel flesjes en ze is ook nog eens een langzame drinker, waardoor Finn vaak moest wachten en zichzelf moest vermaken. Dat was in het begin nog wel eens lastig. Soms kon ik het wel combineren met een boekje voorlezen en heel soms deed ik een filmpje aan. Maar ik heb ook best vaak een flesje moeten onderbreken, omdat ik Finn weer ergens vandaan moest trekken. Gelukkig was het een kwestie van wennen en gaat het nu heel goed. Finn kan zichzelf inmiddels heel goed vermaken en hij kan prima even alleen spelen als ik met Milou bezig ben.

Inmiddels hebben de kinderen hun middagslaapje gelijk, dat is erg prettig. Zo heb ik ’s middags vaak 1 á 2 uur tijd voor mezelf of het huishouden. Daarnaast hebben we enorm mazzel gehad dat Milou al na twee weken ’s nachts doorsliep. Hierdoor hoefden we er bijna nooit uit ’s nachts en konden we heerlijk wat uurtjes slaap pakken. Heel fijn!

Wat ik ook merk, is dat het met twee kinderen lastiger organiseren is. Het duurt langer voordat je de deur uit bent en je hebt minder momenten op een dag waarop je makkelijk weg kan gaan. Je moet nu voor twee kinderen rekening moet houden met slaapjes, flesjes en hapjes. Daarnaast heb ik ook een duowagen aangeschaft. Finn zat namelijk nog in een buggy en was te klein om op een plankje achter de wagen te staan. Deze duowagen past alleen niet makkelijk in mijn auto. Dus als ik alleen weg moet, neem ik de draagzak mee of moet Finn zelf lopen. Ook de badsessies ’s avonds zijn soms wat lastiger als je alleen bent. Normaal doen we de kinderen met z’n tweeën tegelijk in bad en droogt daarna ieder van ons een kind af. Maar als je alleen bent, moet je de kinderen om de beurt in bad doen. Dan ben je toch wat langer bezig en moeten de kinderen wat langer wachten.

Al met al vind ik het leven een stuk drukker met twee kinderen, maar het went snel en ik heb er inmiddels een handigheid in. Het is vooral heel gezellig en het is prachtig om te zien hoe leuk de kinderen met elkaar zijn. De overgang van geen kinderen naar één kind vond ik groter dan van één kind naar twee kinderen. Als je voor het eerst vader of moeder wordt, verandert je hele leven. Alles wordt anders en je weet van te voren niet precies wat je allemaal te wachten staat. Met de komst van een tweede kindje is je hele leven al aangepast aan een kind en alle fases heb je al een keer meegemaakt. Hierdoor vond ik veel dingen een stuk makkelijker gaan.

Hoe hebben jullie de overgang van één kind naar twee kinderen ervaren?

Liefs,

Femke ♥